sprakeloos

Op een donderdag worden twee Fransen uit hun hotel in Hombori gekidnapt, we hadden er een paar weken geleden nog klanten.
Het was een ramp, voor de eerste keer onder de Niger. Maar geen toeristen, dubieuze Fransen, weerom Fransen … Niet wat we nodig hebben, maar we halen het wel, dit seizoen dat zich op een laag pitje aankondigde.

Op een vrijdag, echt wel de dag erna, stap ik net het woonhuis uit met de kinderen die het weekend zullen doorbrengen bij hun vader en de grote familie en krijg ik een telefoontje van een gids: nog geen half uur geleden, drie toeristen ontvoerd in hun hotel in Timboektoe en één neergeschoten.
Een collectieve schok zindert door het land en met name door de toeristische sektor.
Maintenant ils nous ont eu.

Ik herinner me vooral dat ik de hele namiddag telefoneer en getelefoneerd wordt. Gespannen en geshockeerd.
De twee Nederlandse echtparen, met Tounga op reis, bevinden zich dan in Mopti, en hebben nog Dogonland, Djenné en Segou voor de boeg. Aan de telefoon vertellen ze me dat ze vast van plan zijn hun reis verder te zetten.
Bij terugkeer in Bamako zijn ze uitermate tevreden maar het “we zullen het rondvertellen en mensen sturen” volgt niet.

Er komen na de gebeurtenissen nog informatie-aanvragen binnen, waarvan zelfs één ondertussen al geconfirmeerd. Een moedige Amerikaan.
Maar mijn tijd gaat ook naar het verwerken van annulaties.
Ik heb dit niet nodig en Mali nog veel minder.
Wat is er aan de hand met de wereld?