Een paar dagen geleden toen ik met Van enige programma's aan het doornemen was, zei hij plots. Solo is ontslagen. BOM!
Solo, alias PDG, is de waker van hiernaast. Tussen onze huizen en de rivier ligt, vooral na het regenseizoen wanneer het water zakt, braakliggend en vruchtbaar land. Op de foto onderaan - genomen vandaag! - zie je vooraan de nu verdroogde tuintjes en achteraan de oever die stillaan vol water stroomt. Al jaren is Solo hier (zie ook boven links) heer en meester, kweekt er aubergines en tomaten. Mango's krijgen we ook veel van hem.
Sinds enkele maanden verbouwen de buren. Het gebouw stond een tijdje leeg en er zou een nieuwe huurder komen. Een Libanese 'fils a papa' zegt men. En dat de Libanezen, die in heel West-Afrika een groot percentage van de handel in handen hebben, aardig wat duiten verdienen is er aan te zien. De tuin mooi opgefrist - een eufemisme voor kaalgekapt want het zag eruit als een weelderige brousse en is nu netjes rechttoe rechtaan gemodelleerd, zelfs hun bougainvillea die met zijn prachtige fuscia kleur pronkte over onze muur is met de grond gelijk gemaakt -, het bouwvallige huis proper opgeknapt en volledig herschilderd (zie boven rechts). En toen alles klaar was en de verhuiswagen eraan kwam zei de mama van de jonge Libanees. Dag Solo, we hebben je niet meer nodig. Niet van de ene dag op de andere, maar van het ene uur op het andere. Solo heeft daar geen verhaal tegen en kan gaan. Wel blijft hij regeren over de oever maar wat verdient hij met die paar groenten. Als huisvader zeker niet genoeg.
Ik was geshockeerd. Ik moest huilen.
Een paar dagen later vernamen we dat zijn pasgeboren baby was overleden.
Bij Djinè daarentegen (zie 01/04/09 en 05/08/07) is elke compassie mij vreemd. Na een paar keer nog ontslagen te zijn geweest en weer teruggekomen is de laatste stuiptrekking verschenen en erna voorgoed tot rust gekomen. Hij wou nog wel werken, misschien omdat hij moest van de familie, misschien omdat hij weet dat het verdomd moeilijk zal zijn hier in Bamako iets anders te vinden. Misschien wou hij ergens wel, maar zo veel nu ook niet. Twee dagen met volle moed bezig en dan was hij het weer beu. We hadden hem geadopteerd als één van ons, een lid van de familie zoals iedereen hier. Vermoedlijk was de tijd gekomen voor hem om andere ervaringen op te zoeken. Hij had geen zin meer en wij bijgevolg ook niet.
Moge hij zijn weg vinden want het zal (en is!) niet simpel zijn voor een tengere jongen met zijn geaardheid.
