Ik verlaat
Mali, ik blijf, waar ga ik heen, ik verhuis naar Conakry, ik blijf in Bamako
één of enkele jaren en onderzoek van hier uit de mogelijkheden, nee ik ga toch
of misschien beter dat ik blijf.
Een extract uit de hersenspinsels die mijn hoofd doen dol draaien en soms ook
weer niet.
Een dobberend bootje meert op een geven moment aan. Ik voel dat vertrouwen.
Ik zou
mogelijk volgend schooljaar een voltijdse baan kunnen krijgen als leerkracht
Engels op de Franse school. Op basis van een lokaal contract betekent dat aan
een karig loon, maar misschien gecombineerd met de gastenkamers lukt het. Ik
heb vooralsnog geen zin in die baan maar misschien als de nood hoog is, wordt deze
verteerbaar.
Gisteren had
ik voor enkele uurtjes een andere job gevonden. Ik begeleidde een
Noorse journalist bij zijn bezoeken aan IDP’s (Internally Displaced Persons).
Malinese vluchtelingen dus, uit het noorden naar Bamako. Hij werkt voor een
organisatie verbonden aan de Noorse kerk, het ging om christenen. Want ja,
een klein percentage van de Malinese bevolking is christen (is het 3 of 5%?) en
naast vele moslims verlieten nagenoeg alle christenen de noordelijke steden van
zodra de islamisten er arriveerden en de sharia installeerden. Deze christenen
pleiten uiteraard voor een lekenstaat en godsdienstvrijheid. Hun verstand zegt
dat ze het goed hebben in Bamako maar hun hart verlangt naar een spoedige
terugkeer huiswaarts.
En wat is
het laatste nieuws van dat thuisfront. Inderdaad, dat die sharia in Kidal, Gao,
Timboektoe … in alle ernst wordt toegepast: vrouwen moeten gesluierd, mannen
mogen niet roken, naar muziek luisteren is verboden, alleen recitaties van
koranverzen zijn toegelaten … Maar wat meer is, de rebellen zoeken er wortel in
de grond te schieten. Lokale meisjes zouden gedwongen worden rebellen te huwen,
opleidingskampen worden opgericht. Wanneer men aan rekruten met een hongerige
familie eten en middelen belooft, wordt weigeren bijna een immorele optie. Djihadisten
uit Afghanistan en Pakistan bieden er versterking. Katar zendt vliegtuigen naar
de luchthaven in Kidal met god weet wat erin zit en dat is letterlijk te
interpreteren. Ik las voordien al dat het kloppend hart van Al Quaida zich
volledig verplaatst naar de Sahel. We kunnen niet meer praten over een
nationaal probleem! Namen die je nu ook leest in de artikelen zijn naast de
CEDEAO, nu ook de Afrikaanse Unie en de VN-veiligheidsraad. Als
onderhandelingen niet werken, wordt een aanval voorbereid, maar wie beheerst de
woestijn zoals zij?
Hier in Bamako lijkt maar niets te gebeuren dat echt kan zorgen voor vertrouwen
in de transitie-regering, in een gedegen aanpak van deze mastodonte problemen.
Ik dobber verder, op de oceaan weliswaar, of misschien ernaartoe...
