'Buren willen geen voetballertjes meer' kopt het Nieuwsblad vandaag, niet mijn favoriete krant maar als sinds mijn geboorte die van mijn vader. Toen ik pas aankwam in België behandelden de journaals de sluiting van een volgens de omwonenden te luidruchtig kinderdagverblijf. Ik hoef niet uit te weiden hoe het er in ons thuisland aan toe gaat.
Maar het is niet de zon, niet het gebrek aan vedraagzaamheid (nu niet alleen meer tegenover immigranten maar ook tegen kinderen), het is irrationeler, het is een buikgevoel. Ik bezoek mijn geboorteland en keer terug naar mijn thuisland, waar ik ondanks de huidige persoonlijke en professionele omstandigheden hoor.
Een maand na datum en terug thuis heb ik er niets aan toe te voegen.
