Ik ben een razend konijn, het is nu hoogseizoen en het bedrijf draait goed, ik wil graag wat meer maken van deze blog maar vind er verdorie de tijd niet voor.
Ik had graag nog willen schrijven over het 'Festival au Désert' begin januari, waar we met 22 mensen waren o.a. een groep van 17 Zweden die in het prachtig gelegen hotel Mandé hun gids en 4 chauffeurs bedankten tot ik er kippenvel van kreeg, over het negatieve reisadvies van de meeste Buitenlandse Zaken voor Mali en de gevolgen ervan voor het toerisme en het al dan niet terechte van zo'n bericht, over de twee kranten waar we ons op abonneerden, over Mama die Sitan vervangt in de keuken en die ik nu gevraagd heb te blijven, over de reizigers die hier over de vloer komen en gecharmeerd door onze stek weer verder trekken, over de verschillende gemengde koppels die we hier de laatste tijd over de vloer hadden, over het Malinese dagelijkse leven waarin de impact van de familie op het individu me blijft verbazen, over de hitte die weer stilaan uit zijn 'winterslaap' ontwaakt en het einde van het toeristisch seizoen aankondigt, over de invloed van de islam op mijn kinderen ...
Maar vandaag vooral over Oumou! Het is me gelukt, alle weerstand eindelijk overwonnen. De jonge man waar ik eerder over sprak kon eerst niet komen omdat zijn tante uit de Verenigde Staten op bezoek was, vervolgens was er een ander familie-perikel dat ervoor zorgde dat hij een afspraak miste. Het zal voor een volgende keer zijn, dacht ik. Op nummer twee stond Oumou en zij is nu mijn nummer één assistente. Haar eerste dag vandaag en ik vraag me af of het nu spannender is voor haar of voor mij. Ik ben blij.
