Jackie

De eerste maanden in Afrika is alles fantastisch: Afrikanen lachen veel, zijn niet gestresst, leven dichter bij de natuur, zijn echt en wat nog. Na enkele jaren keert dat om en wordt het soms moeilijk om nog de voorzijde van de medaille te zien: Afrikanen hebben geen discipline, kunnen niet met geld om, doen nooit wat ze zeggen en wat nog.
En dan plots zie je weer die prachtige kant. Of beter na nog een tijd splijt de medaille zich in twee en zie je voor- en achterzijde naast mekaar, op weg naar de realiteit...

We hadden een tweetal maanden Jackie, een ver familielid van Van, op bezoek. Van en Jackie hebben hun jonge kinderjaren samen doorgebracht, ergens in de brousse. Jackie heeft geen moeder meer, geen vader, geen broers of zussen, wel een vrouw en drie kinderen met wie hij wat verderop nog steeds in de brousse leeft.
Zoals vele 'broussards' komt Jackie kijken of er geen werk te vinden is in Bamako. Ik weet zeker dat we dat voor hem vinden, of beter creëren. Van heeft al een fantastisch plan waarover mogelijk later meer.
Dus Jackie op prospectie naar Bamako. Zoals dat gaat in Mali. Op een dag staat Jackie daar en blijft, zonder een woord, zonder een vraag. En op een dag gaat Jackie weer, zondag was dat, terug naar de brousse om het regenseizoen voor te bereiden, een drukke tijd waarin van vroeg tot laat het land wordt bewerkt.
Jackie is gekomen met een klein zakje en met twee immens grote tassen vertrokken. Werkelijk iedereen heeft gegeven, naar eigen vermogen: de ene wat broeken, de andere kledij voor zijn vrouw, de ene wat kleingeld, de andere een paar schoenen.

Het wordt wel eens gezegd dat mensen die weinig hebben het meeste geven, het is een cliché dat je maar neemt voor wat het waard is. De spontaneïteit waarmee aan Jackie gegeven werd, ontroerde me zeer.

dolce far niente

Ik had geen slechter moment kunnen bedenken om te beginnen met bloggen: het einde van het seizoen. Van interculturele ontmoetingen geen sprake meer. Hoewel, in dit soort gezin is een dergelijke uitspraak beter niet gezegd. Ik had het trouwens gisteren met Van over Westerse vrouwen, niet dat ik er zo veel ken hier in Bamako dus mezelf incluis, die er niet in slagen zich het Afrikaanse tempo eigen te maken. Ik sprak ook over N'Yélé die enkele weken terug een nichtje op bezoek had die toen vakantie had maar N'Yélé niet. Uren kon zij op de zetel liggen wachten, niets doen, tot N'Yélé terug van school kwam. Ik dacht bij mezelf: mocht N'Yélé dit gedrag vertonen zou ik haar vragen of ze zich niet lekker voelt.
We (ja, ik zit nog in het blanke kamp) sturen onze kinderen van de school naar de tekenles naar de muziekles naar de theaterles en 's zondags naar het dierenpark. Van zegt dat zijn ouders hem aanmaanden om te komen zitten, om niets te doen, het was veel te warm.
En beeld je nu de gevolgen hiervan in, voor een multicultureel gezin...

Nog over interculturele ontmoetingen: na een vol jaar wil ik hier eigenlijk voorlopig geen blanke meer zien binnenkomen. We gaan er even tussenuit en beginnen eind juni met frisse moed.

Mangoregen

Na bijna 7 maanden droogte eindelijk regen gisterenavond. Een zalige stortbui. Dit is niet het begin van het regenseizoen, dat is pas in juni. Dit is de mangoregen.
De Afrikaanse verklaring: het is deze regen die maakt dat de mango's nu volledig rijp zijn en zonder probleem kunnen gegeten worden. Mango's die namelijk voordien gegeten worden maken ziek. Ik ben er zeker van dat er Malinezen zijn die hierop gewacht hebben voor het verorberen van hun eerste mango dit seizoen; maar geen Malinees in mijn omgeving.
Er bestaan geen absolute wetten of regeltjes hier. Er zijn wel miljoenen wetten en regeltjes, maar deze zijn steeds herinterpreteerbaar, afhankelijk van de noden van het moment. Alles is relatief.

Mij interesseert nu vooral de regen. De temperaturen swingen hier momenteel de pan uit.

hallo allemaal

Ik ben Ann en begin vandaag met bloggen.
Kort voor wie me niet kent : ik ben gehuwd met de Malinese Van. Samen richtten we in Bamako een reisbureau met gastenkamers op. We zijn nu ongeveer anderhalf jaar bezig en laat ons zeggen dat we momenteel vanuit de beginfase stilaan verder groeien.
We hebben twee melkchocoladen kindjes: N’Yélé is drie en Samba net één geworden.
Het is mijn bedoeling af en toe stukjes te schrijven over ons leven hier, over wonderbaar Afrika, over wonderbaarlijke reizigers, over deze wondere wereld.
Ik denk al een tijdje aan het neerschrijven van dit alles en hoop nu een vorm gevonden te hebben waaronder ik dat zal gaan doen.
Daar het Nederlands uiteraard voor mij nog steeds het vloeiendst gaat, zal het ook in deze taal gebeuren.
Ik ben van plan regelmatig foto’s te tonen. Maar dat is voor wanneer ons digitaal fototoestel hersteld is.

Een vraag die me bezig houdt is: waarom je leven zo te grabbel gooien in een blog? Het zal dat exhibitionistische trekje in mezelf zijn …