Ann in Le Diplomate

Bij een nieuwe fase, hoort een foto. Eén die verwijst naar het bruisende Bamako waar ik dit laatste anderhalf jaar zo van genoten heb. En die gaat over muziek want genomen in de bar waar op vrijdagavond het orkest speelt van Toumani Diabaté die je er zelf alleen met veel geluk ziet optreden wat het geval was de avond van deze foto! Rond half twee kwam hij zijn orkest vervoegen en in een paar seconden ging de muzikale kwaliteit van aangenaam naar meesterlijk. Oh, en hij zegt ook iets over bijzondere klanten, daar hij genomen werd door Ziggy uit Australië die een pennevriend werd.
Bye bye Bamako.

Ondertussen stoomt het hier alle gaten uit. De ene uitdaging volgt de andere op. Maar een school is er al en sinds kort een huis ook. Drie slaapkamers, twee badkamers, salon, eetplaats, keuken, terras, voor 150 euro per maand. Geen water dus ook geen waterfaktuur. Electriciteit op rantsoen dus een minimale electriciteitsfaktuur. Fakturen is voor mensen met werk. Daar hoor ik binnenkort weer bij - zei ze hardop wensend - maar we moeten voorzichtig beginnen.

Conakry is nog meer back to the roots, noem het back to basics. Ik ben gek. De spanning loopt op, maar er is geen twijfel.

zo is het en niet anders

Daar enkele niet onbelangrijke personen nog dienden ingelicht te worden, met vertraging verschenen, bij deze officieel.

Het dagelijkse leven, zoals we dat tot nog toe al die jaren in Bamako gekend hebben, is niet meer. Deze gedachte bleef de laatste schooldag door mijn hoofd zoemen. Tegelijkertijd gingen op 30 juni Abi van het ontbijt en de keuken, Evarice de dagwaker, Tafsir de nachtwaker, Boubacar de chauffeur en Dramane de strijker en weekendwerker naar huis om de volgende dag niet meer terug te keren. De deuren gingen dicht. Het neertypen doet me nog steeds huilen. Tounga is niet meer, durf ik nog niet schrijven of kan ik nog niet. Ik woon nog in het huis, mijn trouwe Oscar waait binnen en buiten en waakt en werkt en mijn dierbare Aoua blijft voor de kinderen zorgen.

Terug naar begin juli, daar voor die driesprong. Blijf ik in Bamako, de vertrouwde optie? Moet ik terugkeren naar België, de onvoorstelbare optie? Of verhuis ik naar de oceaan, de spannendste optie? Dus op onderzoek uit, met de taxi-brousse naar Conakry, een 24-uur durende sardienen-ervaring, maar daar hadden we voor gekozen. Ik reed van een redelijk groen – want regenseizoen – savanne landschap naar een steeds uitbundiger woud van overvloedige plantengroei en water.

Wat een continent! In Mali kan je de armoede nog enigszins begrijpen; het land is droog en uitgestrekt met weinig interessants in de grond. Het gebrek aan alles stoot hier tegen de borst maar in Guinée verga je van onbegrip en woede. Het Zwitserland van West-Afrika, met zijn vruchtbare aarde – ik at onderweg de heerlijkste ananas – en quasi onuitputtelijke rijkdommen in de grond, geïllustreerd door de treinen die onophoudelijk bauxiet naar de hoofdstad voeren. Wanbeleid, onmenselijke dictators, etnische geschillen en je krijgt een land dat zo mogelijk nog armer is dan Mali. Conakry ligt aan het water en dat is adembenemend, maar electriciteit is er meer niet dan wel en de straten en stranden zijn smerig. Desalniettemin is de geur Afrika, vermengd hier met het zilte van de zee, en de sfeer in de stad is broeierig, de huiden zwart, het zweet bedwelmend, de regens overvloedig en de oceaan aanlokkelijk.

Ik blijf in Afrika, ik ga naar Conakry.