Het is niet helemaal mijn wereld, ik ben hier niet met de steun en zorgen van een bedrijf of beter nog een staat achter me, mijn huisvesting wordt niet voor me betaald en nog minder de schoolkosten van mijn kinderen. Sociale zekerheid en pensioen zijn begrippen die nog ergens een belletje doen rinkelen, maar niet meer het mijne. Voel hier de val der oordeel opdoemen, ik sta toch anders in Afrika dan zij, alsof er een ‘betere’ manier zou bestaan. Ja, die bestaat wellicht wel maar wie heeft ze in pacht?
Met enige terughoudendheid komt het er soms van, dat er een verjaardagsfeestje wordt georganiseerd en de kinderen uitgenodigd zijn en de ouders meevieren en ik ga. Ik slaagde er zondagmorgen in van de gezelligheid te genieten. Had aangename gesprekken en ook boeiende. Met een Nederlandse man die werkt voor de Europese Unie in het domein van veiligheid. Ik ging wat rechter op mijn stoel zitten. Wat is er nu aan de hand in het noorden? NIETS, HELEMAAL NIETS! Ik wist het al, het is een politiek spel, Mali wordt door Frankrijk onder druk gezet omdat het een document betreffende immigratie niet wil ondertekenen. Toerisme geboycot en tant pis voor iedereen die zijn brood verdient met een activiteit binnen het toerisme. Het is een verhaal dat niet onmiddellijk een wending zal nemen, misschien bij het wisselen van de macht maar wie zegt dat Sarkozy vertrekt in 2012?
Walgelijk en frustrerend. Ik had gehoopt eerst de scheidingsprocedure te kunnen afronden, maar het einde ervan is me zoek. De pijnlijke rust in de Tounga inbox kondigt een katastrofaal seizoen aan. Niet omdat het gevaarlijk is in Mali, dat is het niet, maar omdat Mali koppig is en Frankrijk crimineel. Geen sociale zekerheid, geen werkloosheids uitkering, geen kindergeld. Een Duitse klant raadde me aan om het reizen over een andere boeg te gooien. Hij zou Duitsers gedwongen laten overvliegen naar Mali. Torture Tours.
