Ik kan niet verder bloggen als ik niet alles vertel, dan vertel ik maar een fraktie en lijkt het of ik niets te vertellen heb. Het mag lijken waar het op lijkt, maar ik heb er weinig aan, aan een halfslachtige blog. Het moet ergens alles of niets zijn, je gaat ervoor of je doet het niet. Ergens vanuit een afkeer van het halfslachtige. Ergens vanuit een drang naar perfectionisme dat toch niet bestaat. Ergens vanuit een kleine meisjes mentaliteit: kijk eens hoe goed ik dat doe, bloggen …
Van en ik wonen niet meer samen sinds december, ja dat is bijna een jaar. Het heeft weinig te maken met cultuurverschillen maar alles met iets waarover ik het zal hebben hetzij verder in dit stukje, hetzij over een jaar, afhankelijk van mijn moed of mijn ‘oordeel’ of het nu gepast is of niet. Dus ik wil een blog creëren die ‘gepast’ is?
Ik wil verder gaan met de blog en daarom moet het gezegd zijn. Tot op heden heb ik er niets over geschreven - zie de grote afwezige in de luttele stukjes van de afgelopen maanden - omdat ik me er voor schaamde misschien, omdat ik het niet kon aanvaarden of geloven en zolang het niet zwart op wit staat geschreven is er nog verandering mogelijk. Maar verandering kan zich altijd aandienen. Ik ben een ‘panta rhei’-adept. En kijk, zo staat het nu dus met het schaamte en aanvaardings-perikel. Het staat er.
Ik wil verder met de blog ook omdat er veel beweegt. Sinds december ‘doe’ ik nagenoeg alleen de zaak en voer de ene reorganisatie in na de andere wat een hoogtepunt bereikte sinds ik met de kinderen verhuisde naar Faso Kanu, waar we in alle rust wonen samen met Aoua, ons eerste kindermeisje waar met name N’Yélé – Samba en Sira volgen met rasse schred – helemaal dol op is. Na al die jaren (bijna 5) zijn privé en zaak gescheiden, ZUCHT, ik ga nu ’s avonds naar huis en eet rustig met de kinderen en Aoua en ga dan naar bed. Ik kick af van mijn werkverslaving in mijn eigen kamer! N’Yélé heeft er nu ook een en de twee kleinsten liggen samen. Van allemaal samen in één slaapkamer (als enige privé-vertrek) naar een huis met een ruime koer aan een beekje, het is een leven dat heel ver staat van wat er voordien aan de hand was.
Er moeten nog veel knopen doorgehakt worden. Stapje per stapje is het motto van het moment.
Ps: Samba nam de foto tijdens het feest aan het einde van de ramadan.
