Er is echter meer aan de hand dan een dagje Bamako zonder zweetdruppels. Er heerst sociale onrust, ik durf zelfs zeggen raciaal geweld en dat is akelig. Ik voel me nog steeds niet onveilig in Bamako en zou nog steeds zelf naar Dogonland reizen, maar de spanning loopt op. De tot de tand gewapende Toeareg die na de val van Khadaffi terugkeerden naar hun thuisland hebben hun rebellie nieuw leven ingeblazen. Vorig jaar in juni werd de MNLA opgericht, le Mouvement National pour la Libération de l’Azawad. Hun opzet is het noorden van het land bevrijden van de Malinese bezetting. Verschillende steden zijn al aangevallen, doden vielen bij de rebellen alsook bij het Malinese leger. Een juist aantal blijft moeilijk te achterhalen. Vrouwen van omgekomen en andere militairen kwamen in Bamako en omstreken de straat op om te protesteren tegen de regering die te weinig onderneemt en plots worden Toeareg in Bamako agressief aangepakt, omdat ze Toeareg zijn … dat is dus akelig. Alle ‘teints clairs’ ontvluchten nu massaal het land naar - zoals ik deze morgen hoorde op RFI - vluchtelingenkampen in de buurlanden. Hebben we het nog steeds over dat democratische Mali, met een enorme diversiteit aan etnische volkeren die vredevol naast elkaar leven?
De school was eind vorige week twee dagen gesloten omwille van de betogingen en wat dit alles met het reisadvies doet, dat spreekt voor zich. Onzekere tijden zijn het. Wij hebben nog steeds volk in de B&B maar hoe evolueert deze situatie? Wat ik voor mezelf desondanks ook voel in deze onzekerheid die escaleert, is vrijheid. Als weinig zeker is, is heel veel mogelijk. En dat is geen onprettig gevoel.
Gisteren, na bloedstollende strafschoppen, kwalificeerden wij ons voor de halve finale in de Coupe d’Afrique des Nations (CAN). Moge de voetbal Mali redden.
