zwemmen in de Noordzee

Het was een geslaagd België-bezoek. Ik had er zo naar uitgekeken en schreef al dat ik zelfs bang was tegen het einde geen zin te hebben om terug te keren. Maar dat gebeurde niet, ik kwam graag terug. En bang hoef ik niet te zijn, betekent gewoon dat het dan tijd is voor een volgende fase. Maar nu nog niet.

Eén van de hoogtepunten was zeker die uitzonderlijk warme septemberdag aan de kust en N'Yélé en ik die kopje onder gingen in de Noordzee.
Verder heb ik enorm genoten van het gezinsleven. Ik vertelde al wel dat de werelden van man en vrouw hier zeer gescheiden zijn en dat dat me moeilijk valt. Mijn gedachten dwaalden bij dit schrijven naar religieuze sferen. Ik heb het er al met verscheidene mensen over gehad die ook christelijke Afrikaanse landen kennen en daar lijkt me dat dan toch minder, of is het gras er gewoon groener? Deze morgen toen ik N'Yélé naar school bracht zag ik twee meisjes in bourka en ik zag het niet graag. Het staat even ver van de Afrikaanse eigenheid als de jeans maar toch voor mij moeilijker te verteren. Retournons à nos moutons ... Van was mee en we leefden een volle maand als een Westers gezin. Ik heb er van genoten.

Ik weet niet wat het is, daarmee bedoel ik dat ik het niet rationeel kan uitleggen. Het zijn niet zozeer de mensen maar de omgeving. Ik zit in de auto en ik kijk rond, ik ruik het gekruide Afrika. Hier wil ik zijn.