vrijdag 25 maart 2011
zaterdag 12 maart 2011
ik en de Arabieren
Het is een zekerheid dat bij momenten in het leven bevestigd wordt dat er geen zekerheden zijn. Het is universeel geldend, maar een klein beetje meer hier. De doorsnee Afrikaan heeft geen andere keuze dan dit feit te aanvaarden en is genoodzaakt alleen vandaag te laten bestaan. Hij doet dat met verve. Ik observeer en leer.
Het zijn pittige tijden. Zowel op mondiaal als op persoonlijk vlak. Kijk wat er gebeurt in de Arabische wereld. Gaat Khadafi ooit de macht opgeven en wat zal er dan gebeuren, in Libië maar ook in Bamako, waarvan de skyline gevormd wordt door betonnen mastodonten (op zijn minst 3 enorme luxe-hotels en een immens administratief complex naast de Niger, Malibya genaamd) gefinancierd door zijne onschendbaarheid? Burgers strijden in Libië en elders in de Arabische wereld voor hun vrijheid, anderzijds slaan de vele Malinezen die er werkzaam waren op de vlucht. Malinese ondernemingen gaan failliet sinds de problemen in Ivoorkust. Over de catastrofale toestand van het toerisme heb ik het dan nog niet, met Aqmi in de zanderige voortuin van dit land.
Ook persoonlijk stapelen de obstakels zich op. Halverwege – zouden we daar al zitten? – de scheidingsprocedure blijkt mijn advocate een arrogant kreng te zijn. Dat kan, wanneer deze arrogantie gericht is naar de tegenpartij, mijn zaak ten goede komen maar wanneer ze in mijn richting uithaalt wordt het een bittere pil. Het maakt me cynisch, van een beschaafd snel afhandelen van een scheiding, omdat het geen zin heeft de wonde open en vochtig te houden, is geen sprake. Op de dag dat de beslissing moest vallen, werd het debat heropend; wanneer het heropende debat moest plaats vinden, besloot mijn advocate een reisje te ondernemen en werd de zaak uitgesteld; en na het kenbaar maken van mijn ongenoegen hieromtrent, werd ik uitgescholden en de telefoon dichtgegooid … en dat is nog maar een topje van de ijsberg der absurditeiten.
Ik zal er, hopelijk net zoals de Arabieren, vrijer uitkomen. Het is een bijzondere tijd en wie naar zekerheden streeft, doet zichzelf de das om.
Het zijn pittige tijden. Zowel op mondiaal als op persoonlijk vlak. Kijk wat er gebeurt in de Arabische wereld. Gaat Khadafi ooit de macht opgeven en wat zal er dan gebeuren, in Libië maar ook in Bamako, waarvan de skyline gevormd wordt door betonnen mastodonten (op zijn minst 3 enorme luxe-hotels en een immens administratief complex naast de Niger, Malibya genaamd) gefinancierd door zijne onschendbaarheid? Burgers strijden in Libië en elders in de Arabische wereld voor hun vrijheid, anderzijds slaan de vele Malinezen die er werkzaam waren op de vlucht. Malinese ondernemingen gaan failliet sinds de problemen in Ivoorkust. Over de catastrofale toestand van het toerisme heb ik het dan nog niet, met Aqmi in de zanderige voortuin van dit land.
Ook persoonlijk stapelen de obstakels zich op. Halverwege – zouden we daar al zitten? – de scheidingsprocedure blijkt mijn advocate een arrogant kreng te zijn. Dat kan, wanneer deze arrogantie gericht is naar de tegenpartij, mijn zaak ten goede komen maar wanneer ze in mijn richting uithaalt wordt het een bittere pil. Het maakt me cynisch, van een beschaafd snel afhandelen van een scheiding, omdat het geen zin heeft de wonde open en vochtig te houden, is geen sprake. Op de dag dat de beslissing moest vallen, werd het debat heropend; wanneer het heropende debat moest plaats vinden, besloot mijn advocate een reisje te ondernemen en werd de zaak uitgesteld; en na het kenbaar maken van mijn ongenoegen hieromtrent, werd ik uitgescholden en de telefoon dichtgegooid … en dat is nog maar een topje van de ijsberg der absurditeiten.
Ik zal er, hopelijk net zoals de Arabieren, vrijer uitkomen. Het is een bijzondere tijd en wie naar zekerheden streeft, doet zichzelf de das om.
Abonneren op:
Posts (Atom)