Aoua heeft ons verlaten. Op een gegeven moment realiseerde ik me zelfs dat ik
boos was op haar. Haar keuze om te gehoorzamen maakte me razend. Zij zegt dat
haar god dat van haar verlangt. Het is een soort axioma, geen bewijzen, geen
uitleg, zo is het altijd geweest en zo hoort het. Ik zeg dat zij kiest daarin
te geloven.
We leefden
twee-en-een-half jaar onder één dak. Sira hielp ze van de borst, Samba vloog
haar rond de hals toen ze terugkeerde na 10 dagen afwezigheid en met N’Yélé
keuvelde ze gezellig op bed. Haar voorstel om met ons mee te verhuizen naar
Conakry werd met gejuich ontvangen. Als steun voor mij kon dat tellen. Beiden
wisten we dat het voor beperkte duur zou zijn. Ze was al enige tijd verloofd,
lees net niet uitgehuwelijkt. Haar familie had verschillende voorstellen gedaan
die ze niet had aanvaard. Maar de druk werd groot: trouwen Aoua! En hoewel ze
toen al tegen de 30 aan liep, nam ze wat voor handen was. Ik ontmoette mijnheer
twee keer en ben niet overtuigd. En verder zijn het mijn zaken niet.
Nadat Aoua zijn
huwelijksaanzoek had aanvaard, kwam ze te weten dat net een kind van hem
geboren was, niet bij haar dus. Maar daar kraai je als vrouw niet naar. Het advies
dat ze te horen kreeg van haar moeders, tantes en zussen was: zo’n dingen
gebeuren, Aoua, een vrouw moet alles accepteren, het is je man. Ik denk aan die
tientallen gemengde koppels die ik voorbij zag komen in de B&B. Het werkt
zelden, en niet per definitie omdat de twee culturen botsen. En soms werkt het
natuurlijk wel. Maar er heersen veel misverstanden. We voelen ons als blanke
graag geviseerd: ik ben in ’t zak gezet, hij heeft me verraden, hij heeft
buiten mijn weten om nog vrouw(en) en kinderen … Een beter startpunt is om dit
laatste gegeven gewoon bij aanvang te aanvaarden. Als het in de eigen cultuur
niet als verraad wordt beschouwd, hoeft men zich als blanke geen groter
slachtoffer te gaan voelen.
Ik ben een
grote voorstander van het plaatsen van feiten en gedragingen in hun eigen
context. Mannen doen wat ze niet laten kunnen. Wie zouden ze zijn hier als man
mocht ze het wel laten? Dus mannen doen en vrouwen accepteren. Het doet pijn
maar men heeft geleerd er niet naar te kraaien. Het zijn niet de mannen die dit
systeem gaan omkeren. En elke vrouw wil geprezen worden als een goede vrouw dus
één die zwijgt en ondergaat. Waar te beginnen?
Terug naar
Aoua, die graag wou blijven tot het einde van het schooljaar, maar zo zag haar
man het niet. Wij vertrokken naar België en Aoua naar Mali. Ze had er helemaal
doorgezeten na het verdikt van haar man. De sfeer in huis werd loodzwaar. Aoua,
je draagt de consequenties van je keuzes. Als je ervoor kiest gehoorzaam te
zijn, dan aanvaard je de gevolgen. We konden steeds beter en opener communiceren.
Na dit gesprek werd het lichter. Ik heb ook nog eens zachtjes proberen te
zeggen dat in heel dit gebeuren de gehoorzaamheid me het diepst raakte. Toen
verliet ze de tafel. Daar ging ik te ver.
Aoua is een
vrouw van haar woord. Trouw en verantwoordelijk. En hoewel ze weet dat ze niet
in een gelukkig huwelijk stapt, ze heeft haar woord gegeven. Ik weet dat ze
nooit meer dezelfde zal zijn na die 2,5 jaar bij ons. Ze kwam in contact met
andere meningen over de waarde en de rechten van een vrouw. Makkelijker zal dat
het er niet op maken.
Aoua heeft
het niet zo heel prettig nu. En ik tel testfase-nieuwe-nanny nummer drie. Zouden
onze wegen nog kruisen?
