Laat me enkele dierbaren aan jullie voorstellen. Dit is Djinè.
Daar iedereen enkele bijnamen heeft hier, zal ik er voor hem ook één gebruiken. ‘Djinè’ betekent zoveel als ‘diable’. En daarbij moet vermeld worden dat Franse woorden hier niet altijd dezelfde betekenis hebben als diezelfde Franse woorden in Europa. ‘Diable’ in een Afrikaanse context is eerder te vertalen als ‘geest’.
Op onze cour werd hij zo genoemd, misschien omdat hij zo onvatbaar is.
Elke morgen wanneer Djinè binnenkomt, is het aangewezen hem eerst te scannen. Wat wordt het vandaag? Een goed humeur, dus hard doorwerken, dus wanneer zijn werk gedaan is dat van anderen overnemen, veel praten en veel lachen. Of een down humeur, dus alleen zijn eigen werk en verder geen woord. Of moe en de hele dag slapen en geen werk. Of gewoon niet komen.
Ik heb hem al enkele keren proberen uit te leggen dat het echt belangrijk is dat wij op hem kunnen rekenen en hij dus niet gewoon plots niet kan komen opdagen: op heldere momenten lijkt het binnen te dringen, maar op andere is de negatieve spiraal de winnaar.
Bij Djinè is er eigenlijk niets tussenin: ofwel erover ofwel…
Djinè heeft het meer dan bijzonder moeilijk. Een homofiele jongen in Mali, het is geen sinecure. Een overwegend islamitisch land waar het vrijwel onmogelijk is te ontsnappen aan het traditionele man/vrouw patroon en vooral de plichten die daarmee gepaard gaan. Ik zeg graag dat wij op onze cour leven tussen twee culturen. Hier is gepraat over zijn homofiel zijn. Volgens mij wordt het door onze medewerkers die hier vertoeven gedoogd.
Maar buiten dit micro-wereldje zijn de reacties keihard. Djinè is al een paar keer teruggeroepen door zijn vader naar zijn dorp van herkomst om hem uit te huwelijken (een dagelijkse gewoonte hier in Mali) en hem in het dorp te houden. Het was niet helemaal gelukt op school hier in de grootstad en hij moest maar eens terugkeren en daar een job zoeken en een leven opbouwen. Een catastroof! We hebben hem allemaal aangeraden zijn uiterste best te doen zijn vader te overtuigen van zijn verblijf in Bamako. Nog zo’n mannen-issue: de wil van de vader! Djinè mag niet terug naar zijn dorp. Wil überhaupt niet terug naar zijn dorp. Dat wordt de hel en hoewel een diable daar zou kunnen thuishoren, we wensen het hem niet toe.
Nu werkt hij bij ons. Ongeveer een jaar. Ik noem hem ‘maître des chambres’. Hij zorgt ervoor dat de kamers netjes zijn en legt nu ook de lakens op de bedden en doet dat perfect. Ik hou van zijn precieze, verfijnde en verzorgde manier van werken. Hij zal vanaf oktober deeltijds werken en deeltijds weer naar school gaan. Ik hoop dat hij nog een tijdje bij ons blijft.
