Een paar dagen geleden toen ik met Van enige programma's aan het doornemen was, zei hij plots. Solo is ontslagen. BOM!
Solo, alias PDG, is de waker van hiernaast. Tussen onze huizen en de rivier ligt, vooral na het regenseizoen wanneer het water zakt, braakliggend en vruchtbaar land. Op de foto onderaan - genomen vandaag! - zie je vooraan de nu verdroogde tuintjes en achteraan de oever die stillaan vol water stroomt. Al jaren is Solo hier (zie ook boven links) heer en meester, kweekt er aubergines en tomaten. Mango's krijgen we ook veel van hem.
Sinds enkele maanden verbouwen de buren. Het gebouw stond een tijdje leeg en er zou een nieuwe huurder komen. Een Libanese 'fils a papa' zegt men. En dat de Libanezen, die in heel West-Afrika een groot percentage van de handel in handen hebben, aardig wat duiten verdienen is er aan te zien. De tuin mooi opgefrist - een eufemisme voor kaalgekapt want het zag eruit als een weelderige brousse en is nu netjes rechttoe rechtaan gemodelleerd, zelfs hun bougainvillea die met zijn prachtige fuscia kleur pronkte over onze muur is met de grond gelijk gemaakt -, het bouwvallige huis proper opgeknapt en volledig herschilderd (zie boven rechts). En toen alles klaar was en de verhuiswagen eraan kwam zei de mama van de jonge Libanees. Dag Solo, we hebben je niet meer nodig. Niet van de ene dag op de andere, maar van het ene uur op het andere. Solo heeft daar geen verhaal tegen en kan gaan. Wel blijft hij regeren over de oever maar wat verdient hij met die paar groenten. Als huisvader zeker niet genoeg.
Ik was geshockeerd. Ik moest huilen.
Een paar dagen later vernamen we dat zijn pasgeboren baby was overleden.
Bij Djinè daarentegen (zie 01/04/09 en 05/08/07) is elke compassie mij vreemd. Na een paar keer nog ontslagen te zijn geweest en weer teruggekomen is de laatste stuiptrekking verschenen en erna voorgoed tot rust gekomen. Hij wou nog wel werken, misschien omdat hij moest van de familie, misschien omdat hij weet dat het verdomd moeilijk zal zijn hier in Bamako iets anders te vinden. Misschien wou hij ergens wel, maar zo veel nu ook niet. Twee dagen met volle moed bezig en dan was hij het weer beu. We hadden hem geadopteerd als één van ons, een lid van de familie zoals iedereen hier. Vermoedlijk was de tijd gekomen voor hem om andere ervaringen op te zoeken. Hij had geen zin meer en wij bijgevolg ook niet.
Moge hij zijn weg vinden want het zal (en is!) niet simpel zijn voor een tengere jongen met zijn geaardheid.
2 opmerkingen:
Beste Ann,
Onlangs toonde je mij de weg naar je blog … een verzameling mooi geschreven stukjes Mali-beleving … duidelijk geboren vanuit het pure (eigen) gevoel … zonder franjes …"echt" … tenminste, zo komt het bij mij over … en jou kennende weet ik dat het ook zo is. Hier is dan ook mijn eerste reactie (op deze en alle vorige afleveringen).
Ik heb een enorme bewondering voor de stap die je destijds hebt gezet om weg te trekken uit onze "begoede" West-Europese leefwereld, hierbij een gezellig nest achter te laten en te kiezen voor het toch wel onbekende Mali, … voor de aparte Afrikaanse cultuur …
Als ik die eerste bezorgde verhalen hoorde van je papa (mijn goeie vriend Michel) over de wereld waarin zijn dochter was terechtgekomen … zo authentiek "oer-Afrikaans" … het donkere Afrika … zo verschillend van de toeristisch-commerciële beelden die in de boekskes staan … dan ging mijn bewondering voor je onderneming (zal ik het maar noemen) nog in crescendo.
Want velen hebben in hun jongere jaren wel een aantal dromen, een aantal grote idealen (o.m. om de wereld, op welk gebied dan ook te verbeteren) … Ook ik had ooit die "goesting" om de wereld rond te trekken (ondertussen evenwel al VELE jaren geleden) … Er zijn er echter weinigen die de stap ook effectief (durven) zetten, beseffend dat zij heel wat achterlaten. Wellicht was destijds noch de tijd, noch ikzelf er toen rijp voor (een gemakkelijk excuus).
Wanneer iemand als Ann Vanmalder, dan vele jaren later die stap WEL zet dan wordt een mens geconfronteerd met de vaststelling dat hij indertijd inderdaad te weinig lef had om een dergelijke stap ook te zetten en kan hij alleen maar met bewondering toekijken …
Best Ann … je hebt een heel vlotte pen. Maar dat niet alleen : je schrijft de dingen met een positieve ondertoon, evenwel zonder hierin te overdrijven. Je durft ook dingen schrijven die minder fraai zijn, je durft jezelf ook vragen stellen of in vraag stellen, laten blijken dat je 'het niet altijd weet' en soms (een beetje) overhoop ligt met sommige facetten van de Afrikaanse mentaliteit. Je voelt in je stukken dat de vanzelfsprekende cultuurverschillen af en toe vragen oproepen of onverwachte verwondering of verbazing laten opborrelen … en dat … gewoon door de simpele beschrijving van de alledaagsheid der dingen, … de dingen die je ginder in Mali "gewoon" ervaart … Mooi om lezen … echt waar …
Nu ik je blog bij mijn favorieten heb ingevoegd zal ik met belangstelling regelmatig eens gaan checken of er geen nieuwe aflevering is toegevoegd.
Beste Ann, schrijf zo voort en laat ons meegenieten van je perceptie van, je vragen over en je omgang met die (blijkbaar) aparte Afrikaanse cultuur.
Voor de rest wens ik jou en Van nog veel succes met Tounga Tours … en nog veel plezier met de kindjes N'Yélé, Samba en Sirra.
Jan
Dank je, Jan!
Een reactie posten