stand van zaken betreffende het personeel

Malick is weg.
Ik hoorde dat er ruzie was buiten op de trap, met Lassine. Ik vroeg aan Oscar wat het probleem was. Het ging om bonen. Voorheen zou ik zijn tussengekomen maar dat doe ik nu niet meer. Het zijn mijn zaken niet: een stom bord bonen. Malick is nadien met me komen praten maar ik zei dat ik er niets mee te maken had en me niet moei met hun bonen. Hij vond het onterecht van me en wou niet meer blijven. Ik had gemerkt dat het een idee was dat al langer in zijn hoofd speelde, nu had hij een gelegenheid.

Sitan is ondertussen ook weg. Dat is een heel ander verhaal. Sinds onze gezamenlijke reis naar België, nu alweer 2 jaar geleden, ging het niet meer. Zelfs zonder de reis zou het niet goed zijn afgelopen. Wat is eigenlijk het nut om iemand van hier mee naar België te nemen? Het (naïeve?) idee was: ervaring op doen, een idee opdoen van de standaard waaraan onze klanten gewoon zijn en gewoon een ander continent ontdekken. Maar ik schreef het al: Afrikanen zijn geen reizigers, de plaats waar men het best vertoeft, is onder zijn eigen mangoboom genietend van een glaasje thee. Het zal weerom met middelen te maken hebben, maar ook met ingesteldheid. Wat willen wij, Europeanen, graag ontdekken en vervolgens analyseren en trachten te begrijpen om dan niet zelden te kunnen controleren (en vervolgens manipuleren…). Nu ja, hierin ben ik opgegroeid en ik hou ervan te ontdekken. Sitan is opgegroeid in Afrika en heeft die drang niet of minder meegekregen. Ik keek er naar uit om het met haar over haar ervaring in België te hebben, maar egocentrisch van me om te denken dat Sitan dat ook zou willen. Het werkte niet en ook het werk vlotte niet meer. Ik kon haar uiteindelijk niet meer verdragen en begreep niet waarom ze wou blijven. Ik heb verre van correct gehandeld. Ze was zwanger en is voor de bevalling teruggekeerd naar Sikasso, ze heeft haar dochtertje verloren en ik heb haar gezegd dat ze niet meer hoefde terug te keren.

Mama Kanté (zie foto) kwam in de plaats. Ik was aanvankelijk aangenaam verblind door hoe ze met de kinderen omging, zeker met Sira. Ruim een half jaar verder zijn de zaken weer zo klaar als een klontje. Ze slaagt er niet altijd in op tijd te komen en voor het verzorgen van het ontbijt ’s morgens is dat noodzakelijk. Ze is niet correct met geldzaken en blijft op haar eigen manier handelen ook als ik vraag om het anders te doen. Ze is zwanger. Zal ze blijven? Het ziet er niet naar uit.

Maar er zijn ook nog Emanuel, onze nachtwaker die het prima doet, op tijd komt en aangenaam omgaat met de slapers hier, en er zijn Mohammed en Oscar die een rots in de branding werden.
En nu Malick weg is, is er Dramane. Twee weken al. Ik loop steeds nogal hard van stapel in het begin, dus het ziet er opperbest uit.