Een
katastroof in het noorden dus. Abou,
onze dierbare plaatselijke gids, vertelde hoe de straten leeg zijn in
Timboektoe. Geen markten, geen winkels, geen benzine en veel vernield. De
meeste vrouwen en kinderen gevlucht en zij die overbleven bedekt. De sharia
heerst er maar ook de onzekerheid, de onduidelijkheid, de angst. In Gao spreekt
met van schendingen van de mensenrechten terwijl we in Bamako gebukt gingen
onder het embargo van de CEDEAO. Gebukt is een groot woord want net zoals ik
vorige keer schreef, bleef het dagelijkse leven voornamelijk zijn gewone gang
gaan. Maar de spanning liep op. Alle westerlingen werd aangeraden het land te
verlaten en wat doe je dan als je dagelijks verschillende mensen over de vloer of
aan de lijn krijgt om afscheid te nemen? Wat me vooral bijblijft van vorige
week is hoe besmettelijk paniek is. Hoewel ik me sinds het begin van de
staatsgreep op geen enkel moment onveilig heb gevoeld, dat wil ik toch blijven
benadrukken, is het de angst van anderen die me op sommige momenten heel
zenuwachtig maakte. Gaan of blijven? Neem ik de verantwoordelijkheid om te
blijven met 3 kleine kinderen? Maar ik voel niet dat de tijd gekomen is om te
gaan. Mijn weerstand om te gaan is eerder in geen woorden te bevatten. Enkelen trachtten
me te overhalen en kregen een minder aangename, zeg maar afsnauwende kant van mezelf
te zien.
En dan, na
twee weken slechts nieuws van her en der in het land, kregen we eind vorige
week hoop. De junta ging officieel akkoord om de macht over te dragen en
onmiddellijk werd het embargo ingetrokken. Er moet nog véél gebeuren, laat dat
duidelijk zijn, maar laat het ook het begin van het einde zijn of beter het
begin van het begin. Er is hoop. Er wordt een transitie ingesteld, een eerste
minister zal de leiding nemen over het land tot en met de verkiezingen en moge
het gepalaver over de keuze van die persoon kort en bondig zijn. Malinezen die
met politiek begaan zijn hopen dat deze gebeurtenissen zullen leiden tot een
breuk met de oude politieke familie, beginnen met een schone en vooral minder
corrupte lei. Eens Bamako iets of wat functioneert, moet het noorden aangepakt
worden en dat beter morgenvroeg dan volgende week. En dan verkiezingen. Maar
ja, we durven hopen.
Maar we
zijn ook realistisch. Geen toerisme voor een tijd. De paasvakantie van de
kinderen was 2 weken naar voor geschoven omwille van de onzekere toestand. Ik
wacht met grote nieuwsgierigheid of de school weer opent volgende week. Als dat
het geval is – waar ik ten zeerste naar uitkijk – dan wordt het echt tijd voor
mij om een plan op te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten