Not just another African war

De titel van een artikel in NewAfrican, één van die blaadjes die op je wachten voor je het vliegtuig betreedt. België was koud geweest, eerder zacht zei men, maar ik heb gebibberd de eerste dagen en mijn kinderen ook. Klimatologische acclimatisatie treed zo ongeveer de derde à vierde dag op, dat heb ik uit eigen proefondervindelijk onderzoek. België was rustig geweest, zo wou ik het, een uitputtingsslag van bezoeken is al lang niet meer aan de orde. En het waren na 8 jaar nog eens winterse feestdagen, België was overdadig geweest.
En dan is er – ja, altijd weer opnieuw – de goesting om naar huis te keren.

Het was pas na enkele dagen dat ik het artikel las. De aanvallen in Mali waren toen al begonnen. Ik huil om wat er met het land (nog steeds een beetje het mijne) gebeurt. Of zou het toch allemaal positief uitdraaien? Een Malinese vriend zegt me dat hij hoop heeft nu. Het werd tijd. Anderzijds zegt een uitdrukking dat men weet wanneer deze situaties beginnen.

Dus niet zomaar weer een Afrikaanse oorlog. Met name Washington en de Algerijnse geheime dienst zouden een hoofdrol gespeeld hebben in het creëren van een terroristische dreiging in noord Mali en de omliggende Sahel-landen ten dienste van hun eigen strategische belangen. Laat de gevolgen van de val van Khadaffi de katalysator zijn van de Azawad rebellie. De onderliggende oorzaak van de huidige ramp in Mali is volgens de schrijver de manier waarop de ‘Global War On Terror’ in het Sahara-Sahel-gebied werd ingeplant door de VS, in samenspraak met de Algerijnse geheime diensten. Zeker na 9/11 kwam een beetje meer terrorisme in de regio Bush en Bouteflika goed uit. De Algerijnen moesten hun nood aan hoogtechnologische en up-to-date wapenuitrusting legitimeren en de Bush administratie zocht een middel om een door de VS toenemende militarisering van Afrika te rechtvaardigen met als doel beter de natuurlijke rijkdommen van het continent te beveiligen, lees maar ‘olie’. Ik las verder over ‘gefabriceerde terroristische incidenten’ om de juiste koers aan te houden. En dat wel wat meer Westerse landen op de hoogte waren ook nog.

Ik belde Mali deze ochtend en hoorde via verschillende bronnen dat Bamako momenteel betrekkelijk veilig is. Ik kan me dat goed voorstellen. Franse militairen aan de Franse school en ambassade, maar het dagelijkse werk, of wat daar nog van overblijft, gaat door. Zelf heb ik me tot eind augustus op geen enkel moment onveilig gevoeld. Ik blijf ook herhalen dat ik niet uit Mali ben gevlucht, het was tijd voor een nieuwe fase in mijn leven en de politieke actualiteit heeft me het duwtje gegeven dat ik nodig had om de sprong te wagen. Welke actuele situatie ook, ik zou verder getrokken zijn … denk ik.

Ik herinner me dat ik begin vorig jaar wenste dat 2012 ontplofte. Dat heeft het gedaan. Een Franse vriendin vervolgt dat 2013 het jaar wordt van ‘la renaissance’. Voor mij is ze begonnen, moge ze voor Mali ook niet te lang op zich laten wachten, en verder voor iedereen die zich erin kan vinden.
Van harte.