donderdag 16 december 2010
celtic tiger
De verkoudheid en vermoeidheid die mijn hoofd laten barsten doen niets af aan de fantastische winterweek die ik beleefde in een Ierse setting. We vertrokken met een monstervertraging en deden er 25 uren over om van Bamako in Adare bij Limerick aan te komen. Het was een sneeuwstorm in Parijs die er voor zorgde dat we de nacht doorbrachten op de luchthaven in Bamako. Zelfs in Dublin lag nog sneeuw op de grond en dat was een eerste kennismaking voor Samba. Hij stapte er naar toe en nam een vol hand sneeuw dat hij resoluut in zijn mond stopte.
Bij aankomst werd ik overrompeld door de enorme vriendelijkheid van de Ieren, een gevoel dat op de hele week een gezellig en charmant licht wierp. Ik heb lekker gegeten, Guiness van het vat en heerlijke Irish coffee gedronken, gedanst, uitgebreid bijgebabbeld met hervonden nichtjes, mijn voeten te pletter gewandeld in de straten van Dublin. Hier kwamen we een journaliste en fotografe tegen van een paatselijk online magazine, ze vonden ons er leuk uitzien en bovenstaande is het plaatje dat we kregen in hun 'blad'.
Ik besefte hoe Afrikaans de kinderen zijn of beter hoe vertrouwd ze zijn met Afrikaanse gewoontes. N'Yélé verbaasde zich over het feit dat alle mannen een maatpak droegen op het trouwfeest en dat Koen en Ailsa de opening dansten met elk een arm naar voren gestrekt en de handen in mekaar(zoals we dat doen in het Westen ...). Nu zitten de twee oudsten alweer op de cour in een wereld van leem, waterputten en veel sterren 's nachts en ben ik tevreden dat ze even in de Europese cultuur werden ondergedompeld.
En terugkeren naar Mali voelt nog steeds juist. Het is ook wel thuiskomen en terug naar werk, wat altijd wat wrang smaakt na een leuke vakantie. Daarbij komt dat het hoogseizoen voor de deur staat en we enkele dolle maanden tegemoet gaan. Maar ik vind meer en meer rust in mezelf. Het is ok.
dinsdag 7 december 2010
helemaal tot in Bamako
Ja, echt!
Echt?
Wel ... ik heb de stille hoop dat mijn kinderen het niet te lang als echt zullen ervaren. Een zwartgemaakte blanke man op het continent der zwarten en dan die gekke mijnheer met al die watten rond zijn mond ...
"Mama, waarom is die meneer zwart en zijn hals nog wit?"
"Die werd zwart van het kruipen door de schoorsteen."
"Wat is een schoorsteen?"
In het land der de lemen hoogstandjes, kom je zelden een schoorsteen tegen.
"Maar papa is toch ook zwart?"
Wat zou de link zijn?
De kinderen gaan er in op en ik wil hen dat plezier niet ontnemen, maar het wringt dat ik ze deze illusie moet aanpraten. Laat me volgend jaar bij N'Yélé de sluier maar zachtjes optillen.
Ik geef ze toch liever 'echte' ervaringen mee, zoals: wat winter is en hoe voelt dat nu eigenlijk?
Wel, dat merken we overmorgen, wanneer we aankomen in Ierland om het huwelijk van mijn broer Koen te vieren!
Voor Samba en Sira zal het de eerste keer in hun leven zijn.
En voor mij is het vooral dat waar ik na uitkijk na vijf jaren in de sahel: winter voelen!
Abonneren op:
Posts (Atom)