7

Ja, en toen werd N’Yélé er 7. En kwamen enkele nichtjes en neefjes vieren en ook de buurkinderen. Dit was de beginfase. Want erna kwamen er nog kinderen en nog kinderen en …
Aoua had heerlijke rijst klaargemaakt en het wordt tijd dat ik het aan mezelf toegeef, zo eten mijn kinderen nog steeds het best: samen rond de pot en met de handen.
Sinds de verhuis komt Mady koken op zijn Europees en het werkt niet helemaal, in de zin dat de kinderen ’s avonds toch dikwijls om rijst vragen terwijl ik na 5 jaar die rijstschotels zo helemaal had gezien. Ik begrijp nu weer dat de gulden middenweg de interessantste zal zijn. Weldra eten we halftijds op de grond rijst met saus en halftijds aan tafel met mes en vork patatjes. Het blijft natuurlijk, zelfs nu ik alleen met hen ben, een gemengd gezin en een voortdurend afwegen van hoe we beide culturen in mekaar kunnen laten vloeien.

Ik voel me nog steeds ‘ergens’ thuis in deze Afrikaanse wereld, maar absoluut in de hoedanigheid van Europese vrouw. Daar waar deze twee mekaar overlappen voel ik me zo in mijn nopjes. Het is één van de redenen waarom ik blijf.