faits divers

Ik had al even geleden bedacht dat dit stukje faits divers te noemen, maar het dekt de lading niet. Het feit dat de Malinese president in zijn bureau is aangevallen en gekwetst werd kan je amper een fait divers noemen. Oh nee, het gaat niet, het gaat helemaal niet. SOS MALI! MAYDAY! MAYDAY! Het land gaat ten onder. Op nieuws-sites spreekt men bij de commentaren onderaan over de somalisation van Mali. Als men hier in Bamako zo blijft klooien en het noorden verder aan zijn lot over laat, gaat het land naar de vaantjes, breekt het in twee en lijkt er een eindeloze oorlog voor de deur te staan. Weet dat een zeer gefrustreerde en razende en huilende ziel tot u spreekt.

De CEDEAO en kapitein Sanogo waren overeengekomen dat Dioncounda Traoré interim-president zou blijven voor het komende jaar. Er was veel discussie over geweest, Sanogo wou aanvankelijk niet omdat Traoré behoort tot de oude politieke familie van ATT, de vroegere president. Malinezen hoeven die corrupte politici niet meer en wie kan het hen kwalijk nemen, maar een oplossing moest er komen voor 22 mei, einde van de 40-daagse transitie. Het werd steeds spannender tot dus zondag dat akkoord bereikt werd. Oef! Zou nu eindelijk te tijd gekomen zijn dan men in Bamako kalmeert en verdomme eens naar het noorden gaat kijken waar de MNLA (de Toeareg die onafhankelijkheid willen van een seculier Azawad) en Ansar Dine (de islamisten die de sharia willen instellen in heel Mali) tot een overeenkomst gekomen zijn. Geen goed nieuws. En wat gebeurt hier in Bamako op maandag, manifestaties tegen Traoré (zie foto) tot en met agressie in zijn bureau. Geen rust in Bamako dus en de CEDEAO dreigt weer met sancties.

Naast frustratie, razernij en droefheid voel ik ook afstand, meer en meer. De oceaan lonkt, een nieuwe etappe kondigt zich aan.

En dan toch nog even over die faits divers:

* De auto geeft 45° C aan, dat betekent dat het op sommige plaatsen in de zon zeker tegen de 50° C aanloopt. Ik slef me door de dagen. En geniet van de mango-regens die al twee keer overvloedig neerdaalden.

* Baba heeft ook bij de vierde poging geen visum gekregen en van Adama, onze nummer 1 gids die werd uitgenodigd naar België en dus ook met visa-voorbereidingen bezig was, kreeg ik de verklaring. Malinezen dienen deze dagen beter geen visumaanvraag in, men is bang dat ze eens in het Shengen-domein aangekomen omwille van de huidige politieke situatie onmiddellijk politiek asiel zullen aanvragen. Tant pis voor Baba en Adama die alles behalve dat van plan waren.

* En dan kreeg ik nog reklame in mijn mail-box : Wat kan de KBC-Uitvaartverzekering voor u betekenen? Tja …

waarheen?

En nee, we waren er nog niet. Vorige week maandag begonnen de schoten weer, deze keer met doden. 20, 25, 27 … wie weet het echte aantal? Naarmate de knallen toenamen, kelderde mijn gemoed. Wat een ontgoocheling! Dit is een straatje zonder eind of met een bloedig eind. Zogezegd (ik sprak voorheen al over propaganda) zijn het de rode baretten, het deel van het leger dat achter de afgetreden president ATT stond/staat, die de groene baretten van kapitein Sanogo aanvielen. Deze laatste beweert dat hij alles doet om de veiligheid in het land te garanderen en dat de rode baretten, versterkt door  huursoldaten, Mali trachtten te destabiliseren. Afgelopen weekend weer veel arrestaties door de groene baretten die de rode baretten uiteraard viseren en willen dat deze staatsvijanden terechtgesteld worden. Of misschien vreest Sanogo vooral voor zijn eigen hoofd en is het daarom dat hij de touwtjes in handen blijft houden. En waar is nu de transitie-regering? Deze nacht hoorde ik nog schoten maar sinds afgelopen dinsdag zou dat vooral in de lucht zijn.                                                       

Ik voel me boos, zelfs ten einde raad. Terwijl men hier in de hoofdstad soldaatje speelt, beginnen de islamisten in Timboektoe aan het vernietigen van het cultureel patrimonium. Ik voel me nog steeds niet onveilig in Bamako maar denk nu: WIL ik hier nog blijven?

adolescentie

Er is nu een interim-president en dan werd ook de eerste minister aangesteld die de voornaamste macht in handen heeft en op zijn beurt een transitie-regering samenstelde waar de politieke klasse dan weer niet mee akkoord ging. Dat wil zeggen zij die onder de afgezette president ATT het land mee om zeep hielpen, dìe politieke klasse. De CEDEAO (of ECOWAS – economische unie van West-Afrikaanse landen) besloot dan de transitie van 40 dagen te verlengen naar één jaar en droeg de militairen op terug te keren naar hun kazernes. De ex-junta (olv Amadou Haya Sanogo voor vele Malinezen nog steeds de held – zie foto) kan daar niet mee lachen en verwerpt beide punten. In de krant staat dat ze hun verantwoordelijkheid zullen opnemen. Wat wil dat dan weer zeggen? En laat ons vooral niet vergeten dat het voornaamste doel van de transitie het bewaren van de nationale eenheid is. Met al dat politieke getouwtrek hier in Bamako zou men haast vergeten dat de helft van het land bezet is en de islamitische politie in Timboektoe bijvoorbeeld met de hoogste pet zwaait. En dan zou de CEDEAO ook nog militairen naar Bamako sturen om toe te kijken op het goede verloop van de transitie. Nog iets waar de ex-junta tegen is, amper een Malinees die daar voor kan zijn. We zijn er nog niet. Shit.

Ondertussen heb ik weer een weekje lesgegeven, een interim voor een leerkracht Engels op Lycée Liberté, de internationale Franse school, en voelde ik me in een teletijdsmachine. Alles is goed verlopen en iedereen was tevreden maar mijn hele zijn schreeuwde: dit wil ik niet. Ik begrijp hoe verknocht ik ben geraakt aan mijn zelfstandigen bestaan. Ik heb verdomd hard gewerkt de laatste jaren, dat wel, maar voor jezelf voelt dat anders. En de laatste weken geniet ik van een zelfstandigen bestaan zonder klanten. Verdomd relax is dat. En tegelijkertijd wordt hier Afrikaanse geschiedenis geschreven en bevind ik me er midden in. Boeiend, op zijn minst.

Maar facturen moeten betaald, brood moet op de plank. En bovenal wil ik deze fascinerende tijd wel vervolledigen met een interessante activiteit. Vorige week in de klas herinnerde ik me een gevoel dat ik een kleine tien jaar geleden ook in de kunsthumaniora had. Het verlangen om van plaats te wisselen met de leerlingen. Uitgaan. En vragen die opborrelen als: wie ben ik? Wat wil ik? En wat wil ik doen? Alsof je als 17-jarige meer recht zou hebben op deze vragen. Dat is dan bij deze ontkracht, ik geniet momenteel van beide.

********************************

Nog over het filmpje van vorige keer. Dat is Baba met Sira. Baba is geboren in een griot-familie en vol overtuiging en doorzettingsvermogen op weg naar het worden van een groot muzikant. Hij zal live te zien zijn in Slovenië als zijn visum-aanvraag, morgen voor de vierde keer ingeleverd, deze keer wel aanvaard wordt. (Heb een probleem met mijn foto-toestel vandaar mijn toevlucht tot een webfoto.)