adolescentie

Er is nu een interim-president en dan werd ook de eerste minister aangesteld die de voornaamste macht in handen heeft en op zijn beurt een transitie-regering samenstelde waar de politieke klasse dan weer niet mee akkoord ging. Dat wil zeggen zij die onder de afgezette president ATT het land mee om zeep hielpen, dìe politieke klasse. De CEDEAO (of ECOWAS – economische unie van West-Afrikaanse landen) besloot dan de transitie van 40 dagen te verlengen naar één jaar en droeg de militairen op terug te keren naar hun kazernes. De ex-junta (olv Amadou Haya Sanogo voor vele Malinezen nog steeds de held – zie foto) kan daar niet mee lachen en verwerpt beide punten. In de krant staat dat ze hun verantwoordelijkheid zullen opnemen. Wat wil dat dan weer zeggen? En laat ons vooral niet vergeten dat het voornaamste doel van de transitie het bewaren van de nationale eenheid is. Met al dat politieke getouwtrek hier in Bamako zou men haast vergeten dat de helft van het land bezet is en de islamitische politie in Timboektoe bijvoorbeeld met de hoogste pet zwaait. En dan zou de CEDEAO ook nog militairen naar Bamako sturen om toe te kijken op het goede verloop van de transitie. Nog iets waar de ex-junta tegen is, amper een Malinees die daar voor kan zijn. We zijn er nog niet. Shit.

Ondertussen heb ik weer een weekje lesgegeven, een interim voor een leerkracht Engels op Lycée Liberté, de internationale Franse school, en voelde ik me in een teletijdsmachine. Alles is goed verlopen en iedereen was tevreden maar mijn hele zijn schreeuwde: dit wil ik niet. Ik begrijp hoe verknocht ik ben geraakt aan mijn zelfstandigen bestaan. Ik heb verdomd hard gewerkt de laatste jaren, dat wel, maar voor jezelf voelt dat anders. En de laatste weken geniet ik van een zelfstandigen bestaan zonder klanten. Verdomd relax is dat. En tegelijkertijd wordt hier Afrikaanse geschiedenis geschreven en bevind ik me er midden in. Boeiend, op zijn minst.

Maar facturen moeten betaald, brood moet op de plank. En bovenal wil ik deze fascinerende tijd wel vervolledigen met een interessante activiteit. Vorige week in de klas herinnerde ik me een gevoel dat ik een kleine tien jaar geleden ook in de kunsthumaniora had. Het verlangen om van plaats te wisselen met de leerlingen. Uitgaan. En vragen die opborrelen als: wie ben ik? Wat wil ik? En wat wil ik doen? Alsof je als 17-jarige meer recht zou hebben op deze vragen. Dat is dan bij deze ontkracht, ik geniet momenteel van beide.

********************************

Nog over het filmpje van vorige keer. Dat is Baba met Sira. Baba is geboren in een griot-familie en vol overtuiging en doorzettingsvermogen op weg naar het worden van een groot muzikant. Hij zal live te zien zijn in Slovenië als zijn visum-aanvraag, morgen voor de vierde keer ingeleverd, deze keer wel aanvaard wordt. (Heb een probleem met mijn foto-toestel vandaar mijn toevlucht tot een webfoto.)