masako

Ik heb een geweldige Japanse vrouw ontmoet. Masako zit helemaal achteraan, aan het hoofd van de tafel en kijkt met grote ogen naar de camera.

Het is een hoger doel te leven zonder vooroordelen. Ik heb hierin nog mijn weg te gaan. Eén van die hardnekkige vooroordelen in mijn leven is/was het feit dat het nooit klikt tussen mij en Japanners. Tijdens mijn uitwisselingsjaar in de Verenigde Staten (1989-90) zat er op de high shool waar ik naartoe ging een Japans meisje, ook voor een jaar 'exchange student'. Het klikte helemaal niet. Er zat een bolster rond waar ik gewoon niet door kwam. Eén en al glimlach en onderdanigheid, ik kon daar niet mee om. En zo verliep het ook hier: we ontvingen reeds enkele Japanners maar altijd was er die afstandelijkheid, waarschijnlijk ook enorm versterkt door een moeilijke te overbruggen taalbarrière. Tot we ongeveer een jaar geleden een reisje van 5 dagen voor een Japanse vrouw organiseerden. Toen ze terugkwam in Bamako hebben we de hele namiddag op ons terras gepraat, voor ze de vlucht naar Guinée nam. (Ja, Guinée als ik me niet vergis. Ze kwam van Senegal en vloog na Mali door naar Guinée en nog enkele andere landen. West-Afrika in twee weken.) Dat was een leuk gesprek! Over het leven hier en ginder en in Europa. Ik leerde over de waanzinnige werkmoraal van de Japanners en hun mentale ongezondheid. Het ijs was gebroken.

En toen kwam Masako. Al een 5-tal jaren heeft ze contact met Sory, één van onze klasse-gidsen die haar ooit rondleidde in Dogon land. Ze zendt hem af en toe klanten. Ze leidt een ngo in Japan 'that expresses concerns on social issues in West Africa through music and dance' (staat op haar kaartje). Een ontmoeting van zielsverwanten werd het. We praatten honderd uit over alles, heel persoonlijk en hadden niet altijd veel woorden nodig.
De foto werd genomen tijdens haar afscheidsfeestje bij ons. Maar over een maand komt ze al terug. Heerlijk.