Het begon 's morgens al met Mohammed. Die had alle prachtige rode bloemen die in de tuin groeien afgesneden. Ik ken hun naam niet, het zijn van die mooie intens rode tropische bloemen die volgens mij in extremis wel 2 meter kunnen halen. Toen ik hem eerder geïrriteerd vroeg 'waarom?' legde hij uit dat wanneer ze uitgebloeid zijn ze uitdrogen, om dat te vermijden snoei je ze beter al voor ze bloeien. Dus alle stengels ook waar knoppen op stonden die nog niet aan het bloeien waren, werden met de grond gelijk gemaakt! Een klant kwam op het goede idee dat ik ze nog in een vaas kon zetten, dat verzachtte de pijn.
En dan was er dat Algerijns koppel dat hier al enkele nachten verblijft. Ze kwamen naar Mali om te trouwen, gevolgd door een lang verhaal gekruid met papieren, visa, Frankrijk , Algerije... Het enige land waar ze konden trouwen was Mali. Plots komt de vrouw met onweer over haar gezicht zeggen dat ze me wil praten: portefeuille weg met 800 euro en kredietkaart en wat nog. Shock! Een megawoede-uitbarsting naar iedereen die hier rondliep (in Afrika geleerd!). Terug op adem gekomen. Al het aanwezige personeel naar de politie en terug en tot de constatatie gekomen dat het hier niet kan gebeurd zijn. Ze hadden nog gewandeld, wat gekocht onderweg en pas in het gemeentehuis ontdekt dat de portefeuille weg was. (Trouwens achteraf kwamen ze me nog zeggen dat ze liever gehad hadden dat we de politie er niet bij hadden gehaald. Een geurtje?) De 7 mensen die meemoesten naar het politiebureau behoren allemaal tot mijn Malinese Tounga-familie. Mijn hart huilde.
En waar was Van tijdens dit hele verhaal? Wel die zat ook bij de politie: die reed 's avonds met zijn nonkel naar huis, paseerde een eenrichtingsstraat waar je alleen in mag en waar een politieman op motor uitreed. De politie reed in de verkeerde richting maar Van reed tegen de motor en dat doe je niet, zeker niet bij een agent. Dan moet je mee naar het politiekantoor en breng je daar met je nonkel de nacht door. En dan denk je de volgende dag, nu mag ik naar huis maar dan moet je wachten op de commandant die net met de president op stap is. Dan komt de commandant terug na kantooruren, iedereen al weg dus niets meer te regelen, dus nog maar een nachtje op het politiebureau. De twee dag, de dag na het hele diefstal-perikel, zijn ze in de loop van de namiddag 'vrijgelaten', na nog een veel te hoge som betaald te hebben trouwens. Uitgehongerd want de dag voordien hadden ze alleen een bord bonen gegeten en de twee dag nog niets.
Hun reactie: c'est l'Afrique. En het leven gaat weer door.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten